การอักเสบอย่างเฉียบพลันจะเกิดขึ้นหลังจากเนื้อเยื่อได้รับอันตรายอย่างรุนแรง เช่น ถูกไฟลวก เส้นเลือดในเนื้อเยื่อบริเวณนั้นจะหดตัว และมีเลือดไหลมาคั่งมากขึ้น ต่อมาเส้นเลือดจะโป่งออกและมีพลาสม่ากับเม็ดเลือดขาวหลุดออกจากเส้นเลือดไปยังเนื้อเยื่อบริเวณนั้น ถ้าเนื้อเยื่อได้รับอันตรายน้อยก็จะมีหนองออกมาน้อยและจะหายไปในที่สุด
แต่ถ้าสาเหตุของการอักเสบยังคงอยู่ เช่น มีเชื้อแบคทีเรียอยู่ เนื้อเยื่อจะยังคงมีการอักเสบต่อไป อาจเป็นเดือนหรือเป็นปี ซึ่งกลายเป็นการอักเสบอย่างเรื้อรัง การอักเสบอย่างเรื้อรังต่างจากการอักเสบแบบเฉียบพลัน เพราะจะมี exudate อยู่น้อย และมีการสร้าง fibrous tissue และเส้นเลือดฝอยมาก ซึ่งเราเรียกเนื้อเยื่อนี้ว่า granulation tissue เมื่อนานเข้าเส้นเลือดฝอยจะน้อยลง และมีการสร้าง collagen fiber เข้ามาแทนที่ ซึ่งจะกลายเป็นแผลเป็น ในที่สุด จะเห็นว่าการอักเสบอย่างเฉียบพลันเป็นการอักเสบที่เกิดมี exudate ขึ้นมักจะเกิดในระยะเวลาสั้นและหายไปในเวลาอันรวดเร็ว ส่วนการอักเสบอย่างเรื้อรังเป็นการอักเสบที่เกิดมี fibrous tissue ขึ้นมากและมีการอักเสบอยู่นาน อย่างไรก็ตามการอักเสบทั้งสองชนิดนี้มักจะเกิดขึ้นพร้อมกัน คือเป็นปฏิกิริยาต่อต้าน หรือทำลายการติดเชื้อและจำกัดขอบเขตของการกระจายของสารพิษโดยการที่มีเม็ดเลือดขาวมาเก็บกินและทำลายเชื้อโรค หรือการที่มี antibody มา neutralize สารพิษ เป็นต้น